O autorze

Leszek Zieliński urodził się 17 kwietnia 1948 roku w Sochaczewie. Jego rodzice, zmuszeni do zmiany miejsca zamieszkania, pozostawili go u dziadków, Ewy i Stanisława Sobierajów, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Interesował się wieloma rzeczami, ale najbardziej pociągały go książki i muzyka. Nauczył się grać na gitarze i w 1967 roku, wraz z grupą entuzjastów muzycznych, założył w miejscowym Domu Kultury w Sochaczewie zespół rockowy „BZURANIE”. Zespół szybko zyskał popularność i przeszedł różne transformacje, zmieniając nazwy na „Awatar” i „Freemen”. Skład zespołu również się zmieniał, dołączali do niego tacy muzycy jak wokalistka Sylwia Skrzępek, Krzysztof Gałązka, Wojciech Rząca i Krzysztof Matusiak.

Niezależnie od swojej pasji muzycznej, Zieliński całkowicie oddał się nauce języków obcych, marząc o pracy jako tłumacz w ONZ. Choć do ONZ się nie dostał, nauczył się języków. Jego pierwszym podręcznikiem do nauki angielskiego był „Samouczek języka angielskiego dla Polaków Braci Worzałłów” wydany w 1918 roku. Wydawnictwo miało swoją siedzibę w Stevens Point w stanie Wisconsin w USA. Jak ta książka znalazła się w Sochaczewie, sam nie pamięta, ale nigdy by nie przypuszczał, że po kilku dekadach będzie pracować w tym samym wydawnictwie w USA i drukować ten sam samouczek dla kolejnych pokoleń.

Studiował filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w Polskim Biurze Podróży „Orbis”, w sekcji zagranicznej oraz jako pilot wycieczek, obsługując turystykę grupową z Europy Zachodniej, Japonii, USA, Kanady i Ameryki Południowej. Znajomość języków obcych bez wątpienia mu w tym pomogła. Poznawał wielu ciekawych ludzi, którzy otwierali mu oczy na inny świat.
Z muzyką jednak nigdy się nie rozstał. Nawet na emigracji pisał piosenki, nagrywał je na prowizorycznym sprzęcie i do dziś można je znaleźć na YouTube, oglądając jego wideoklipy.

W 1975 roku wyjechał do USA, gdzie rozpoczął się jego drugi, emigracyjny okres życia. Początkowo szukał jakiejkolwiek pracy, a później pracował jako przedstawiciel handlowy w firmie Handleman Distributing Company, zajmującej się rozprowadzaniem produktów muzycznych. Znajomość tematu zaowocowała założeniem w 1978 roku firmy dystrybucyjnej National Record Center z siedzibą w New Jersey.

Młodość

Leszek Zieliński – życie poświęcone dziennikarstwu, literaturze i kulturze polonijnej

Leszek Zieliński rozpoczął swoją karierę dziennikarską w 1977 roku, publikując artykuły polityczne i kulturalne w polonijnym tygodniku Gwiazda Polarna, wydawanym przez Wydawnictwo Braci Worzałłów w Stevens Point, w stanie Wisconsin. Jego teksty szybko zyskały uznanie dzięki wnikliwym komentarzom, przenikliwej analizie politycznej oraz bliskiemu związkowi z troskami i sprawami Polonii. Równolegle do działalności publicystycznej, Zieliński publikował również poezję, która spotykała się z ciepłym przyjęciem czytelników ze względu na głębię emocjonalną i liryczną jakość.

Doceniając jego talent i zaangażowanie, redaktor naczelny Gwiazd Polarnej, Alfons Hering, mianował Zielińskiego w lutym 1980 roku kierownikiem działu politycznego. Jego przenikliwość intelektualna i redaktorska klarowność szybko uczyniły go jedną z czołowych postaci dziennikarstwa emigracyjnego.

W 1984 roku, po przejściu Alfonsa Heringa na emeryturę, Zieliński został jednogłośnie wybrany na stanowisko redaktora naczelnego Gwiazd Polarnej przez zespół redakcyjny. W nowej roli nadał tygodnikowi nowy kierunek, wzmacniając jego wpływ i popularność, poruszając trudne kwestie polityczne i społeczne, dotyczące zarówno Polski, jak i środowisk polonijnych na świecie. Pod jego kierownictwem tygodnik znacznie zwiększył swój nakład i grono czytelników.

W 1987 roku, kierując się pragnieniem większej niezależności redakcyjnej, Zieliński zakończył współpracę z Gwiazdą Polarną i założył własne pismo – dwutygodnik Horyzonty, poświęcony komentarzowi politycznemu i aktualnym wydarzeniom. Na łamach Horyzontów kontynuował analizę kluczowych wydarzeń w Polsce i na świecie, zwłaszcza w kontekście zimnej wojny i przemian politycznych w Europie Wschodniej.

Pismo stało się platformą dla głosów sprzeciwu i sumienia, a Zieliński współpracował z wybitnymi postaciami, takimi jak dziennikarz Cezary Stolarczyk oraz prof. dr Zdzisław M. Rurarz – były ambasador RP w Japonii, który w 1981 roku uzyskał azyl polityczny w proteście przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce, za co został skazany przez reżim komunistyczny na karę śmierci. Współpraca ta nadała Horyzontom prestiżu i zwiększyła ich znaczenie w środowiskach emigracyjnych.

Horyzonty ukazywały się do 1996 roku, kiedy to Zieliński przeprowadził się na Florydę. Choć od tego czasu rzadziej publikował poezję, nie zrezygnował z działalności literackiej i dziennikarskiej, pozostając aktywnym głosem kultury polonijnej.

Równocześnie z powstaniem Horyzontów, Zieliński założył własne wydawnictwo – Artex Publishing. Pod jego kierownictwem Artex stało się dynamiczną platformą dla autorów i poetów zarówno polskich, jak i amerykańskich. Firma opublikowała blisko 200 tytułów i do dziś pozostaje aktywna, wspierając głosy literackie kolejnych pokoleń.

Do ważniejszych inicjatyw wydawniczych Artexu należała również Antologia Poezji Emigrantów – wieloletnia seria literacka, oferująca miejsce twórcom polskiej poezji emigracyjnej. Antologia ukazywała się przez ponad 10 lat, stając się istotnym dokumentem artystycznej ekspresji Polonii.

Po przeprowadzce z zimnego Wisconsin na słoneczną Florydę, gdzie brakowało polskojęzycznych czasopism, Zieliński wraz z żoną Joanną założył w 2003 roku periodyk Echo Florydy. Pismo, wydawane w Tarpon Springs, szybko zdobyło dużą popularność wśród Polonii florydzkiej. Poruszało szeroki wachlarz tematów – od kultury, przez zdrowie, politykę, po sprawy imigracyjne. Echo Florydy ukazywało się do 2013 roku, pozostawiając po sobie trwały ślad w życiu kulturalnym społeczności polonijnej.

Przez całą swoją karierę Leszek Zieliński był nie tylko dziennikarzem i redaktorem – był mostem kulturowym, kronikarzem historii i oddanym rzecznikiem polskiego dziedzictwa w Ameryce. Jego dorobek inspiruje kolejne pokolenia pisarzy, poetów i działaczy polonijnych, którzy pragną zachować i rozwijać swoje korzenie na emigracji.

Dziennikarz i wydawca

Alfons Hering, redaktor naczelny "Gwiazdy Polarnej" (z lewej) i redaktor Leszek Zieliński (z prawej) w Stevens Pomit, WI (USA). Rok 1981.

Działalność społeczna

Zieliński zawsze udzielał się w polonijnej społeczności w Stanach Zjednoczonych, angażując się w działania na rzecz jej rozwoju. Podczas pracy w „Gwieździe Polarnej” w małym miasteczku Stevens Point w Wisconsin, przyczynił się do zorganizowania na tym terenie Oddziału Kongresu Polonii Amerykańskiej na Środkowy Wisconsin, gdzie niebawem został wybrany prezesem.

Podczas stanu wojennego w Polsce, Zieliński wraz z koleżanką redakcyjną Miladą Zapolnik i Arturem Łoniewskim prowadzili Radio Victoria, które nadawało najnowsze wiadomości otrzymywane z prasy podziemnej oraz innych kanałów struktur solidarnościowych i zagranicznych, aby utrzymać przekaz informacji dla Polaków w USA. Program był nadawany raz w tygodniu.

Po przeprowadzce na Florydę w 1996 roku, Zieliński szybko zaangażował się w życie społeczności polskiej i związał się z Amerykańskim Instytutem Kultury Polskiej w Pinellas Park. Istniejący od 1980 roku Instytut prowadził bardzo aktywną działalność kulturalną, sprowadzając wybitnych artystów, prelegentów, muzyków, ludzi pióra i naukowców na koncerty i odczyty, kładąc szczególny nacisk na umacnianie i szerzenie kultury polskiej wśród Amerykanów Zachodniej Florydy.

W 2014 roku, kiedy został wybrany prezesem Instytutu, za swoją działalność otrzymał „Achievement Award – Wyróżnienie za wybitne i ofiarne zaangażowanie w działalność kulturalną Polonii”. Współorganizował te imprezy wraz z grupą oddanych członków organizacji, na czele z Krystyną Markut. Jego zaangażowanie w życie polonijne przyniosło wiele pozytywnych zmian i umacniało więzi między Polakami i Amerykanami.

Pod jego kadencją Amerykański Instytut Kultury Polskiej sponsorował szczególną wystawę zorganizowaną przez Dr. Wojciecha Sawę pt. „Ściana mówi – głosy niesłyszalne” (The Wall Speaks – Voices of the Unheard). Prezentacja ta ukazuje poświęcenie polskich dzieci podczas II wojny światowej, podczas niemieckiej i sowieckiej okupacji Polski, mówiąc o potworności dyskryminacji, nienawiści, ludzkiego cierpienia i wykluczenia.

Jako prezes Instytutu, Zieliński został wyróżniony przez amerykańską społeczno-kulturalną organizację SPIFFS (Stowarzyszenie Międzynarodowego Festiwalu Ludowego) w St. Petersburgu na Florydzie, która nadała mu tytuł „Człowieka Roku” (2014). Organizacja ta promuje i celebruje różne kultury, prezentując tradycyjną muzykę, taniec i sztukę z całego świata.