O autorze

Leszek Zieliński urodził się 17 kwietnia 1948 roku w Sochaczewie. Jego rodzice, zmuszeni do zmiany miejsca zamieszkania, pozostawili go u dziadków, Ewy i Stanisława Sobierajów, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Interesował się wieloma rzeczami, ale najbardziej pociągały go książki i muzyka. Nauczył się grać na gitarze i w 1967 roku, wraz z grupą entuzjastów muzycznych, założył w miejscowym Domu Kultury w Sochaczewie zespół rockowy „BZURANIE”. Zespół szybko zyskał popularność i przeszedł różne transformacje, zmieniając nazwy na „Awatar” i „Freemen”. Skład zespołu również się zmieniał, dołączali do niego tacy muzycy jak wokalistka Sylwia Skrzępek, Krzysztof Gałązka, Wojciech Rząca i Krzysztof Matusiak.

Niezależnie od swojej pasji muzycznej, Zieliński całkowicie oddał się nauce języków obcych, marząc o pracy jako tłumacz w ONZ. Choć do ONZ się nie dostał, nauczył się języków. Jego pierwszym podręcznikiem do nauki angielskiego był „Samouczek języka angielskiego dla Polaków Braci Worzałłów” wydany w 1918 roku. Wydawnictwo miało swoją siedzibę w Stevens Point w stanie Wisconsin w USA. Jak ta książka znalazła się w Sochaczewie, sam nie pamięta, ale nigdy by nie przypuszczał, że po kilku dekadach będzie pracować w tym samym wydawnictwie w USA i drukować ten sam samouczek dla kolejnych pokoleń.

Studiował filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w Polskim Biurze Podróży „Orbis”, w sekcji zagranicznej oraz jako pilot wycieczek, obsługując turystykę grupową z Europy Zachodniej, Japonii, USA, Kanady i Ameryki Południowej. Znajomość języków obcych bez wątpienia mu w tym pomogła. Poznawał wielu ciekawych ludzi, którzy otwierali mu oczy na inny świat.
Z muzyką jednak nigdy się nie rozstał. Nawet na emigracji pisał piosenki, nagrywał je na prowizorycznym sprzęcie i do dziś można je znaleźć na YouTube, oglądając jego wideoklipy.

W 1975 roku wyjechał do USA, gdzie rozpoczął się jego drugi, emigracyjny okres życia. Początkowo szukał jakiejkolwiek pracy, a później pracował jako przedstawiciel handlowy w firmie Handleman Distributing Company, zajmującej się rozprowadzaniem produktów muzycznych. Znajomość tematu zaowocowała założeniem w 1978 roku firmy dystrybucyjnej National Record Center z siedzibą w New Jersey.

Młodość

Leszek Zieliński rozpoczął swoją karierę dziennikarską w 1977 roku, publikując artykuły polityczne i kulturalne w polonijnym tygodniku „Gwiazda Polarna”, wydawanym przez Wydawnictwo Braci Worzałłów. Jego teksty wyróżniały się trafnymi komentarzami i analizami aktualnych wydarzeń, co przyciągało wielu czytelników. W tym samym czasie publikował również swoje wiersze, które cieszyły się dużą popularnością.

Jego artykuły publicystyczne zostały docenione przez redaktora naczelnego „Gwiazdy Polarnej”, Alfonsa Heringa. W lutym 1980 roku Zieliński otrzymał stanowisko redaktora działu politycznego pisma.

Po przejściu na emeryturę Alfonsa Heringa w 1984 roku, Zieliński został mianowany redaktorem naczelnym, z pełnym poparciem zespołu redakcyjnego. Jako redaktor naczelny miał wpływ na kierunek i treść tygodnika, co pozwalało mu wyrażać swoje poglądy na ważne tematy polityczne i społeczne. Dzięki temu pismo zyskiwało nowych czytelników i zwiększał się jego nakład.

W 1987 roku Zieliński rozstał się z „Gwiazdą Polarną” i założył własne pismo - „Horyzonty”. W nowym dwutygodniku kontynuował swój polityczny kierunek i prezentował swoje poglądy na bieżące wydarzenia w Polsce i na świecie. Współpracował z wieloma znanymi dziennikarzami, takimi jak Cezary Stolarczyk oraz prof. dr. Zdzisław M. Rurarz, były ambasador RP w Japonii, skazany przez reżim komunistyczny na karę śmierci za skorzystanie z azylu politycznego jako formy protestu przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce w 1981 roku. Ta współpraca pomogła mu w rozwijaniu i utrzymaniu popularności „Horyzontów”.

Tygodnik „Horyzonty” ukazywał się do 1996 roku, kiedy to Zieliński przeprowadził się na Florydę. W USA nadal kontynuował swoją działalność literacką i dziennikarską, choć rzadziej publikował swoje wiersze.

Wraz z powstaniem „Horyzontów”, Zieliński założył własne wydawnictwo, Artex Publishing, w którym publikował prace autorów i poetów amerykańskich i polskich. Firma wydała blisko 200 tytułów i nadal jest aktywna.

Z jego inicjatywy powstała również publikacja seryjna „Antologia Poezji Emigrantów”, która ukazywała się przez 10 lat.

Po przeprowadzce z zimnego Wisconsin na Florydę, gdzie brakowało polonijnego pisma, Zieliński wraz z żoną Joanną założył w 2003 roku pismo „Echo Florydy”, które stało się bardzo poczytnym periodykiem i ukazywało się w Tarpon Springs do 2013 roku.

Dziennikarz i wydawca

Alfons Hering, redaktor naczelny "Gwiazdy Polarnej" (z lewej) i redaktor Leszek Zieliński (z prawej) w Stevens Pomit, WI (USA). Rok 1981.

Działalność społeczna

Zieliński zawsze udzielał się w polonijnej społeczności w Stanach Zjednoczonych, angażując się w działania na rzecz jej rozwoju. Podczas pracy w „Gwieździe Polarnej” w małym miasteczku Stevens Point w Wisconsin, przyczynił się do zorganizowania na tym terenie Oddziału Kongresu Polonii Amerykańskiej na Środkowy Wisconsin, gdzie niebawem został wybrany prezesem.

Podczas stanu wojennego w Polsce, Zieliński wraz z koleżanką redakcyjną Miladą Zapolnik i Arturem Łoniewskim prowadzili Radio Victoria, które nadawało najnowsze wiadomości otrzymywane z prasy podziemnej oraz innych kanałów struktur solidarnościowych i zagranicznych, aby utrzymać przekaz informacji dla Polaków w USA. Program był nadawany raz w tygodniu.

Po przeprowadzce na Florydę w 1996 roku, Zieliński szybko zaangażował się w życie społeczności polskiej i związał się z Amerykańskim Instytutem Kultury Polskiej w Pinellas Park. Istniejący od 1980 roku Instytut prowadził bardzo aktywną działalność kulturalną, sprowadzając wybitnych artystów, prelegentów, muzyków, ludzi pióra i naukowców na koncerty i odczyty, kładąc szczególny nacisk na umacnianie i szerzenie kultury polskiej wśród Amerykanów Zachodniej Florydy.

W 2014 roku, kiedy został wybrany prezesem Instytutu, za swoją działalność otrzymał „Achievement Award – Wyróżnienie za wybitne i ofiarne zaangażowanie w działalność kulturalną Polonii”. Współorganizował te imprezy wraz z grupą oddanych członków organizacji, na czele z Krystyną Markut. Jego zaangażowanie w życie polonijne przyniosło wiele pozytywnych zmian i umacniało więzi między Polakami i Amerykanami.

Pod jego kadencją Amerykański Instytut Kultury Polskiej sponsorował szczególną wystawę zorganizowaną przez Dr. Wojciecha Sawę pt. „Ściana mówi – głosy niesłyszalne” (The Wall Speaks – Voices of the Unheard). Prezentacja ta ukazuje poświęcenie polskich dzieci podczas II wojny światowej, podczas niemieckiej i sowieckiej okupacji Polski, mówiąc o potworności dyskryminacji, nienawiści, ludzkiego cierpienia i wykluczenia.

Jako prezes Instytutu, Zieliński został wyróżniony przez amerykańską społeczno-kulturalną organizację SPIFFS (Stowarzyszenie Międzynarodowego Festiwalu Ludowego) w St. Petersburgu na Florydzie, która nadała mu tytuł „Człowieka Roku” (2014). Organizacja ta promuje i celebruje różne kultury, prezentując tradycyjną muzykę, taniec i sztukę z całego świata.

Obecnie Zieliński współpracuje z inną organizacją polonijną i jej prezesem Markiem Stysiem w Hudson na Florydzie – Polish American Social Club of Pasco County, która w 2023 roku obchodziła 50-lecie swojego istnienia.